De afgelopen weken woedt er een stevige discussie rondom de cao-acties, de NVJ en de geplande internetstaking. Gelukkig worden journalisten in de nieuwe cao beter beloond voor hun werk en zijn de pensioenen voorlopig veilig gesteld, maar ik maak me nog steeds ontzettend druk over de houding van de NVJ tegenover internet(redacteuren).
NVJ-voorzitter Thomas Bruning schreef in reactie op twee artikelen (hier en hier) op De Nieuwe Reporter een pleidooi: De NVJ: waarom elke journalist er lid van zou moeten zijn. Hieronder mijn reactie op dat artikel.
Ik (27 jaar, internetredacteur) wil graag uitleggen waarom ik mij absoluut niet achter de NVJ en de destijds geplande internetstaking voor een betere cao schaar.
Allereerst omdat ‘onze’ lonen en de kwaliteit van de journalistiek niet op bovenstaande manier met elkaar in verband staan. We hebben het over twee werkelijkheden, waarbij de één (de belabberde financiële toestand van de journalistiek, mede veroorzaakt door uitgevers die nieuwsorganisaties leegwringen) de oorzaak is van het ander (ongunstig cao).
Moeten journalisten opkomen voor hun arbeidsrechten? Natuurlijk! Maar kun je oorzaak en gevolg met elkaar verwisselen om jouw boodschap extra kracht bij te zetten? Dat kan niet, en volgens mij doet het meer kwaad dan goed als je dat aan lezers voorlegt. ‘Ze willen meer loon, dus ze leggen de krant een tijdje plat?’ Iedereen die een OV-staking heeft meegemaakt, weet dat het ongeacht de boodschap erg onsympathiek en heel egoïstisch overkomt, ook al gebeurt het met de beste bedoelingen. De boodschap van de cao-actie was dus verkeerd.
Waar ik mij vervolgens ontzettend aan stoor, is dat de acties zich voornamelijk op internetlezers richten. Het begon met een ‘twitterbombardement’ (net op tijd voor woord van het jaar), wat in feite een hele ordinaire spamactie is. Erg lezersvriendelijk en succesvol. Voeg zelf het ironieteken toe.
Maar waar ik echt woedend van werd, is de dreigende staking op websites. De krantenlezer werd beschermd (begrijpelijk, als ik per jaar 200-300 euro abonnementsgeld betaal, zou ik het ook een naaiactie vinden), maar lezers op internet konden best een dagje nieuws missen, zo was de gedachte. Volgens mij maak je zo geen vrienden. En heel belangrijk, het gaat voor mij om mijn lezers van de toekomst. Blijf daar vanaf, want ik sta niet achter deze actie!
(Daarbij komt dat er talloze momenten zijn geweest waarop journalisten actie konden voeren voor de kwaliteit van journalistiek. We hebben al flinke bezuinigingsronden achter de rug gehad. Toen is er geen sprake geweest van zulke harde acties. Maar zodra ze aan onze lonen zitten… Ik ben benieuwd of we volgend jaar acties gaan voeren als een aantal uitgeverijen zou beslissen om te bezuinigen. Ik heb er weinig vertrouwen in.)
Ik sta als internetredacteur dus absoluut niet achter de cao-actie en de NVJ. En met mij vele andere internetredacteuren, zie ook dit artikel op DNR. ‘Ons’ medium werd ingezet voor een actie met een verkeerde boodschap, ook al was het doel rechtvaardig.
Het tekent voor mij de houding die de NVJ ten opzichte van internet heeft. Heel defensief, minder dan papier, minder belangrijk. Het blijkt ook uit de reactie op Krantensites vanwege cao-conflict op non-actief: Goed idee of niet?. Volgens mij moet je als NVJ zijnde blij zijn dat zo’n discussie wordt aangezwengeld. Doe er je voordeel mee. Maar nee, het is eenvoudiger om het bashen te noemen.
Internet zit simpelweg niet in het DNA van de NVJ. Zie onderstaande opmerking:
‘Een hele generatie groeit nu op met het idee dat nieuws, net als muziek of films, gewoon vrij beschikbaar moet zijn, zoals water uit de kraan.’
Nee, kijk naar Spotify, Rdio, Netflix, Hulu, Google Music, HBO Go, Last.FM, Amazon, en ik kan nog wel even doorgaan met het opnoemen van diensten die er wél in slagen om een hele generatie te laten betalen voor muziek en films. Succesvolle diensten die buiten de gebaande paden werken.
Is er nog geen verdienmodel voor nieuws? Volgens mij haal je zelf al een aantal goede voorbeelden aan van websites die laten zien dat er weldegelijk een verdienmodel is. Ik verwijs ook graag naar de websites van Whiskey Media, die websites over games, films, gadget, comics, enzovoort onder hun paraplu hebben. Advertenties en jaarabonnementen (waarmee je toegang krijgt tot een flinke berg tof spul i.p.v. toegang krijgen tot nieuws achter een paywall) zorgen dat de schoorsteen blijft roken.
Dus het is mogelijk. Het probleem ligt bij de uitgevers die geen cent in internet willen investeren, maar wel met het vingertje wijzen naar andere partijen die geld op internet verdienen. Huilie huilie, het is zo oneerlijk. Nou, ik heb altijd geleerd dat je moeite moet doen voordat je iets krijgt in het leven. Eerst investeren in internet, daarna pas verwachten dat je er iets uitkrijgt. Een internetheffing is daarom echt een belachelijk idee om het eigen falen af te schuiven op de lezers. ‘Wij investeren überhaupt niet in een oplossing, dus we lossen het op de meest platte manier op: belasting.’
Het is het toepassen van oude regels in een nieuwe wereld. De krant moet elke stap op internet beschouwen als een startup. Geen statische code op internet kwakken en volpompen met tekst, foto’s en video. Wat bedrijven op internet succesvol maakt, is dat ze klein beginnen, succes meten, snel veranderen, weer meten, kleine dingen aanpassen, nogmaals meten, wederom iets anders doen, etc. Het begint uiteraard met een goed idee, maar zelfs een eureka-moment wordt door een lakse houding om zeep geholpen.
In plaats daarvan doen uitgevers op internet nog exact hetzelfde wat ze in de krant doen: het medium staat stil, de inhoud verandert. Dat werkt niet. Dus tja, dan maar met je vingertje wijzen naar andere partijen die wel slagen. Het is falen, maar de NVJ steunt die houding door erin mee te gaan. En daarom voelen veel internetredacteuren zich niet verbonden met de NVJ.
Waarom is de NVJ een organisatie dus die niet voor internetredacteuren spreekt? Omdat de NVJ de regels van de oude media wil toepassen op internet en ze niet snappen wat de problemen zijn waar internetredacteuren tegenaan lopen. De NVJ wilde enkel internetlezers benadelen tijdens de cao-actie. Daarbij benadelen zij mijn lezers van de toekomst. Dus – zoals mijn collega Herwin Thole al op DNR zei – nee, ik ben en word geen lid van de NVJ.
Laat op De Nieuwe Reporter of hieronder weten of je het hiermee eens bent of niet.